Według danych Światowej Rady Złota, Włochy dysponują trzecimi co do wielkości (po USA i Niemczech) rezerwami kruszcu na świecie. Jednak określenie „dysponują” wydaje się nieco na wyrost, ponieważ zaledwie połowa tego złota znajduje się w ich własnych rękach.
Włoskie rezerwy złota, wynoszące oficjalnie 2451,8 ton warte są dziś ponad 300 miliardów złotych. Bank centralny Włoch opublikował niedawno ważny raport, w którym ujawnia jaką część narodowych rezerw oddano na przechowanie i gdzie powinny się one znajdować.
1199,4 tony, czyli blisko połowa posiadanego przez Włochów złota, znajduje się w bezpiecznych skarbcach umieszczonych w podziemiach pod główną siedzibą banku przy Via Nazionale w Rzymie. Raport nie określa, ile złota dokładnie znajduje się w poszczególnych zagranicznych lokalizacjach, podkreśla jednak, że większość pozostałego kruszcu ma się znajdować w nowojorskich skarbcach Fed-u. Mniejsze ilości złotych rezerw przechowywane są także w londyńskim Bank of England i szwajcarskim banku narodowym w Bernie.
Spośród 1252,4 ton, które nie znajdują się w Rzymie, „większość” oznacza co najmniej 626,2 tony, choć tak naprawdę może to oznaczać nawet 1000 czy 1200 ton. Wiadomo jedynie, że w 1974 roku 522 tony włoskich rezerw złota przeznaczono na zabezpieczenie pożyczki, jakiej Bundesbank udzielił Włochom. Do 1978 roku zabezpieczenie to wzrosło do 543 ton.
Choć złoto przechowywane w rzymskich skarbcach co roku poddawane jest zewnętrznemu audytowi, tego samego nie można niestety powiedzieć o kruszcu oddanym za ocean. W przypadku Fed-u kontrolerom musi wystarczyć wydany przez Amerykanów certyfikat.
Pozornie sytuacja jest pod kontrolą. Do czasu, gdy jak Niemcy, Włosi wystąpią o zwrot swojej własności…